006d Valentinian II

Ruler:  Valentinian II, AD 375-392

Obverse: D N VALENTINIANVS IVN P F AVG (legend b in RIC); Pearl-diademed, draped and cuirassed bust right.

Reverse: VICTORIA AVGG / TROBT; Two emperors seated facing on throne, senior (bigger figure) Gratian on the left and younger (smaller figure shown a s a boy) Valentinian II on the right, hoding globe between them; above, winged Victory facing, with wings spread; below, palm frond between; the dress covers both legs of the emperors. 

Mint: Treveri (Trewir);  circa 378–383 (4th period; emperors are: Gratian, Valentinian II, Theodosius from 379 AD and Arcadius from 383 AD) 

Denomination: Solidus

Weight: 4,43 g

Reference: RIC IX Treveri 49c; Depeyrot 47/3 (to be verified) 

Provenance: Auction Lanz 58, München 1991, Nr. 926.

Note: Mint state with unbelievably well and sharply struck and conserved details and full mint luster. An absolutely stunning coin!  

Vota signifies prayers for a prosperous reign combined with vows of payment by sacrifice and various public festivities ofr their happy fulfilment. From the time of Augustus onward the vows were taken at intervals of the years.

On the death of Valentinian I, his younger son, Valentinian II, a boy 4 years old, was proclaimed Augustus. His elder brother, Gratian, assumed the guardianship of the child, whose depenedent position had to be made known t the subjects of the empire by a form of legend on his coins which distinguished him from his father, the late Senior Augustus. The unbroken form of legend or the addition of IVN would make the distinction clear. When the disctinction was no longer felt to be necessary. his legend would be the same as his father's.  

Flavius Valentinianus, of Augusta Treverorum (Treveri), son of Justina, ascended the throne when he was only four years old. He was elected augustus in 375 by the soldiers, because they refused to let the sole legions of Germania, who had nominated Valentinian's elder half-brother Gratian, choose the emperor. However young, Valentinian faced complicated situations with his mother and Gratian, such as the usurpation of Magnus Maximus in Britain, which was remedied by Theodosius I, who managed to prevent Valentinian from being attacked by the insurgent's legions. More complicated was the matter of the removal of the Altar of Victory from the Senate of Rome, which represented the city's glorious pagan tradition. Its removal was supported by Gratian, on the advice of charismatic figures such as Mediolanum bishop Ambrose, which led him to confront a group headed by senator Quintus Aurelius Simmachus. As much as Justina and her son were of the Arian faith and close to Simmachus, the altar was nevertheless removed to the great scandal of the court of Rome. When his mother and brother faced such situations, because of his young age Valentinian often remained in the background; moreover, he fell under the spell of a dangerous character: the Frank leader and able warrior Arbogastes, his magister equitum. Soon, however, their relationship became conflictual, partly because of the Altar of Victory, which Arbogaste wanted to see restored. Valentinian was found hanged from a tree in 392 at Vienne in Gaul. Sources disagree on the cause of death, some mentioning suicide, others leaning toward murder by Arbogaste. The emperor was probably the victim of a palace conspiracy, as Arbogaste had led to the elevation of Flavius Eugenius to augustus. The damnatio memoriae documented by some eroded inscriptions may support this hypothesis. His funeral was held in Mediolanum, at the behest of Theodosius I, by Bishop Ambrose, who also wrote a consolatory piece on the young emperor's death for the occasion.

Walentynian II, Flavius Valentinianus, Valentinianus II (ur. 371, zm. 15 maja 392) – syn Walentyniana I i jego drugiej żony, Justyny. Był cesarzem rzymskim od 375 roku, współrządząc ze swym przyrodnim bratem Gracjanem.

Czteroletni Walentynian został uznany współcesarzem przez 17-letniego Gracjana i Walensa. W trakcie regencji jego matka Justyna sprawowała za niego rządy nad Italią, Ilirią i rzymską Afryką. Była arianką, dlatego też na dworze w Mediolanie zwalczano katolików, których przywódcą był biskup Mediolanu Ambroży. Popularność Ambrożego wpłynęła ostatecznie na spadek pozycji dworu cesarskiego i samego cesarza wśród Rzymian, którzy zaczęli popierać katolików. W 383 Mediolanowi zagroził dowodzący wojskami rzymskimi w Brytanii Magnus Maximus, który przekroczył Alpy, wcześniej ogłaszając się władcą prowincji północno-zachodnich.

Walentynian wraz z matką schronił się na wschodzie u Teodozjusza I, którego żoną była jego siostra Galla. Młodemu cesarzowi, który przeszedł na katolicyzm, Teodozjusz udzielił pomocy, pokonując w 388 wojska uzurpatora i ponownie osadzając 12-letniego władcę na tronie. Doradcą jego został jednak rzymski wódz germańskiego pochodzenia Arbogast, który miał w imieniu Walentyniana sprawować rządy do czasu osiągnięcia przez niego pełnoletniości.

Tym samym cesarza odsunięto od rzeczywistego wpływu na losy państwa. W pałacu w Wiennie nad Rodanem przebywał niemal jako więzień, gdy Arbogast zaczął sprawować niepodzielną władzę na zachodnich ziemiach cesarstwa, podporządkowując sobie administrację i obsadzając ją swymi ludźmi. Z biegiem czasu dorastający Walentynian nie godził się z rolą poddawanego upokorzeniom figuranta. Decydujący okazał się przypadek zamordowania przez Arbogasta jednego z oponentów w obecności cesarza podczas obrad tzw. konsystorza (przybocznej rady cesarskiej). Sprowokowany tym Walentynian na kolejnym posiedzeniu wręczył Arbogastowi dekret pozbawiający go wszystkich urzędów. Wódz zlekceważył jednak tę dymisję słowami „Nie ty dałeś mi władzę i nie ty mi ją zabierzesz”, a pałacowa straż okazała się lojalna wobec wodza. Wkrótce potem cesarza znaleziono powieszonego we własnych komnatach (oficjalną wersją zgonu było samobójstwo, mimo podejrzenia o morderstwo na rozkaz).

Collezione : 18c Roman solidi