Crawford 414/1

Moneyer: L. Furius Brocchus AR Denarius. Rome, 63 BC.

Denomination: Denarius 

Obverse:  Wreathed and draped bust of Ceres to right; wheat-ear behind, barley grain before, III - VIR across upper fields, BROCC[HI] below

Reverse:   Curule chair between fasces; L•FVRI CN•F in two lines above

Reference:  Crawford 414/1

Mint: Rome

Weight: 

Notes: 

In the Roman Republic and the Roman Empire, the curule chair (sella curulis, supposedly from currus, "chariot") was the seat upon which magistrates holding imperium were entitled to sit. This includes dictators, magistri equitum, consuls, praetors, curule aediles, and the promagistrates, temporary or de facto holders of such offices. Additionally, the censors and the flamen of Jupiter (Flamen Dialis) were also allowed to sit on a curule seat,^[1] though these positions did not hold imperium. Livy writes that the three flamines maiores or high priests of the Archaic Triad of major gods were each granted the honor of the curule chair.Additionally, when an interregnum occurred in the Roman republic, the interrex was also granted a sella curulis along with the other symbols of power given to a regular magistrate.

The curule seat was carried by public slaves when being transported from place to place. This custom further symbolized the authority of the magistrate/owner of the sella curulis. Imagery of a slave carrying a curule seat can be seen in archaic Etruscan art (see in Gallery "Tomb of the Augurs" 530 BCE).

The curule chairs themselves indicated the authority of the magistrate as he conducted business while sitting in the chair. Therefore, the seats themselves have been symbolically viewed as political pawns for power over Rome itself.

Fasces (w tym znaczeniu plurale tantum, od łac. fascis „wiązka”) lub rózgi liktorskie – obwiązany rzemieniem pęk rózg, czasem z zatkniętym weń toporem (wojennym) o podwójnym żelaznym ostrzu^[1].

Fasces pierwotnie stanowiły symbol władzy każdego etruskiego króla – lukumona (lucumo), niesiony przez jego liktorów (lictores), stanowiących osobistą ochronę władcy.

Fasces w tej samej funkcji, z prawie identycznym rytuałem, zostały przejęte przez starożytnych Rzymian. Były noszone przed cesarzem i najwyższymi urzędnikami rzymskimi przez liktorów, których liczba była uzależniona od rangi i miejsca pojawienia się dostojnika^[2]. Czasami liktorzy towarzyszyli obywatelom rzymskim podczas specjalnych wydarzeń, np. pogrzebów lub kiedy dochodziło do pojednania, co miało wyrażać wdzięczność Miasta. Rzymskie fasces różniły się od etruskich tym, że topór (zatknięty w wiązkę poza pomerium lub w czasie wojny) miał tylko jedno żelazne ostrze^[1].

Collection : 16 Roman Republic